कवि : तारा पराजुली
हामी जन्मेको गाउँतिर मान्छेहरू
मलामी जाँदा मलामीजस्तै लाग्थे।
अलिकति मलिन अनुहार
एक हरफ पीडाको लामो लस्कर
केही छुटाउनुपर्दाको अभावको सन्नाटा
न दुख्ने गरी हाँस्थे न बिझ्ने गरी बोल्थे
बाँच्दाको दुस्मनसमेत रिसइवीको विगत बिर्सेर
शोकमा शोकाकुल हुन्थे।
कर्मी मौरीको जत्थाजस्तै
घाट पुग्नु अघि वाटैदेखि दाउरा भेला गर्थे ,
मैले थाहा पाएसम्म गाउँमा कसैले कसैको मृत्युलाई उत्सव मनाएनन्
गाउँमा कहिल्यै मृत्युका नाममा ताली बजेन।
पालैपालो काँध हालेर घाटसम्म लैजान्थे लास मलामीहरू
छिमेकी डोकाभरि खाजा बोकेर जान्थे मलामीका लागि
र त गाउँ गाउँजस्तो थियो इस्ट मित्र आफ्ना जस्तै लाग्थे।
सहरमा आजभोलि हातमा मोबाइल काँधमा क्यामेरा बोकेर जान्छन् मलामीहरू
अनि जल्दै गरेको लासमाथि उड्दै गरेको धुवाँ मुनि
अन्तर्वार्ता लिने र दिनलाई भीडा(भीड गर्छन् मलामीहरू।
यो मतलवी सहर यति निर्दयी र निरङ्कुश बन्यो कि,
जन्ती र मलामी छुटाउनै मुस्किल।
अचेल त यस्तो लाग्न थालेको छ सहरमा के छ यस्तो ?
जहाँ मान्छेलाई हेर्दाहेर्दै कठोर ढुङ्गा बनाउँछ...
